We kwamen vanochtend om iets voor twaalven aan in Santiago en gingen naar het kantoor, waar we onze stempelkaart moesten laten zien om de, zogenaamde, "compostela" in ontvangst te nemen.
In feite alleen een papiertje in een kokertje: het gaat nergens over, maar het is leuk als aandenken.
Het was nog een pittig eindstukje met aardig wat geklim en daar waren we ineens en nu is het: einde fietsen (staan al ingepakt voor het vervoer naar huis).
In de Hollandse huiskamer, waar vrijwilligers van de Stichting aanwezig zijn, spraken we een Hollandse mevrouw, die twee vrienden/collega's van de Aids Society verloor bij de vliegramp.
Op de foto's nog enkele natuurfoto's, Bert, die toch nog een keer de fietsen nakijkt en ik, kokend in de keuken van onze gastvrouw toen bleek dat het restaurant in Loxo gesloten was. Het was hartverwarmend dat ze gewoon zei: kijk maar in de kast en pak maar uit mijn pan wat je nodig hebt en hier heb je een lekkere fles wijn. Ze hoefde er niet eens geld voor, maar dat hebben we natuurlijk wel gegeven.
Morgen kijken we hier rond (heel druk in Santiago, we zagen veel "bekenden" van onderweg, ondermeer de vermoeide Chileen en de Ier met slaapgebrek) en zondag gaan we, ondermeer, naar een herdenkingsdienst voor alle slachtoffers. Een aankomend priester uit Mexico sleepte mijn fiets Santiago in, want waar we heen moesten was de weg zo steil omhoog, dat lopen zelfs moeilijk was. Leuke man, goed gesprek onderweg!
Maandag de terugreis en dan begint het "gewone" leven weer, maar de mooie ervaring van deze reis gaat verder met ons mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.