Bruny Island

Vandaag hebben we ons dik aangekleed, want ondanks het mooie weer is het niet warm. Het is nog vroeg in het voorjaar. Dat is ook te merken aan Bert, die stevige niesbuien heeft!
We brachten een bezoek aan Bruny Island en dat was een waar avontuur. Vooraf kregen we gemberpillen van de kapitein, want de zee was ruw. Weer waren we niet ziek. Het valt op dat er vaak tieners ziek zijn. We komen dus tot de conclusie dat we niet meer in die leeftijdscategorie passen, maar dat dat in dit geval een voordeel is.
Verder is het moeilijk onder woorden te brengen hoe mooi het was.
Daarom hieronder weer een paar foto's.
We moeten vast ruimte bijkopen voor het bewaren van al onze foto's. Alleen de zon gaat voor niks op, dat blijft een waarheid als een koe.

Tasmanië

Weer een etappe verder: mooie vlucht gehad langs de oostkust van Australië. Het zicht was mooi helder. Alleen hadden we de telefoons opgeborgen, dus foto's maken was er even niet bij.
Het is hier erg mooi en ook wat frisser dan op het vasteland van Australië, maar het is droog en dat is al heel wat voor Tasmanië, zo lazen we. Voor de komende dagen is de weersverwachting goed. We boffen weer. We hebben nog geen druppel regen gehad sinds we van huis gingen.
Wat ons de hele vakantie al opvalt: leuke restaurantjes heb je nergens, ook niet in Singapore. Het is overal lawaaierig en ongezellig. Dat ligt niet aan de mensen, maar aan de "restaurants", als je ze zo noemen kan.
Het lijken meer kantines, met enorm veel lawaai en neonachtig licht. Het eten is wel goed (vanavond zelfs heerlijk: verse vis van de haven, meteen klaargemaakt), maar vanavond moesten we bijvoorbeeld in de rij staan voor onze bestelling en we kregen zo'n soort vliegende schotel mee voor als je bestelling klaar is. We waren bang dat we hem niet zouden horen in al die herrie om ons heen, maar na tien minuten schrokken we van de lichtsignalen en het alarmgeluid op onze tafel. Dat betekent dat je je bestelling kunt ophalen.
In Nederland is dat soms ook, maar dan bijvoorbeeld bij McDonalds. Hier is dat vaak.
Als je geen tafel kunt vinden en er staat iemand op, ruim je zelf de vieze boel op en zet je dat op een stoel naast je, zodat je daar kunt gaan zitten.
Als je je eten niet opkrijgt, geef je het af bij de tafel naast je en dat is fijn voor die mensen als ze net binnenkomen. Heel gewoon en om je slap te lachen!
Kortom: een romantisch etentje zit er niet in. Wij hebben nog wel nette kleren en schoenen mee. Die gaan we in ieder geval niet gebruiken, want iedereen loopt in sport- en/ of vrijetijdskleding.
Voor sommige dingen moet je dus niet "downunder" zijn. Wat echt geweldig is dat de mensen hier zo aardig en vrolijk zijn (wel heel lawaaierig, maar dat zijn wij zelf ook wel eens). Omdat er hier zulke grote eetgelegenheden zijn, verga je van de herrie.
Misschien zijn we gewoon verwend in onze restaurants in Nederland.

Morgen gaan we weer op excursie en we moeten alweer vroeg op, maar dat vinden we niet erg. We liggen ook vroeg op bed.
De dag erna hebben we een "vrije" dag. Eigenlijk is dat niks voor ons, maar in Hobart is vast wel iets interessants te doen.

Dag Sydney

Wat een leuk slot van ons verblijf in Sydney: een mooi vuurwerk!

Vandaag vliegen we naar Hobart op Tasmanië.

Walvissen!

We vielen onder de gelukkigen, die walvissen van dichtbij kregen te zien. De foto's zijn niet te vergelijken met wat we te zien kregen als ze uit het water omhoogkwamen, want het is heel erg moeilijk om precies op tijd af te drukken. Onze kwaliteiten als het gaat om fotografie zijn ook niet geweldig natuurlijk, maar zonder een camera voor je ogen is de werkelijkheid het leukst.

Volgens de kapitein van de catamaran (groot soort), zagen we eerst een paar "jongeren" en later een paar groten. 

Je weet ongeveer waar ze zitten als ze gaan "spuiten" en dan is het wachten tot ze omhoog komen.

We kregen weer veel informatie over het fenomeen walvis, want dat is het: een fenomeen. Zó groot dat het wel onderzeeboten lijken. Alleen dan leuker!

Ze moeten erg sterk zijn om zo uit het water omhoog te springen en te draaien. We hoorden ook dat ze honderd jaar kunnen worden en dat ze 24 uur met 1 kant van hun lijf slapen en met de andere kant ademen en eten. Als ze dat niet doen, gaan ze snel dood, want ze kunnen maar ruim een half uur onder water blijven zonder te ademen.

Het was geweldig om ze in het echt te zien en van zo dichtbij nog wel!

De boot ging weer heel hoog en diep en van links naar rechts, want de zee was behoorlijk ruw. Gewapend met drukarmbandjes en een (nieuw soort) pil in ons lijf, ging het ook dit keer goed, in tegenstelling tot hoe het de pechvogels verging, die beneden ons ziek lagen te zijn. Misschien krijgen we eindelijk zeebenen?
Na het aanmeren namen we een ijsje (2 bolletjes zeiden we) en kregen een ijsberg. Het was lekker, maar het haalde het niet bij het ijs van de Hoop😉.
Na een heel lange wandeling door de stad, namen we nog een biertje. Vanavond wordt (zoals iedere zaterdagavond) hier vlakbij in Darling Harbour, waar toevallig ook ons hotel is, een vuurwerkshow gegeven. Een levendige stad is het, dat kan je gerust zeggen!

The Blue Mountains

Vandaag beleefden we weer een mooie dag. Het was heerlijk van temperatuur en de omgeving was ontzettend mooi.
We reden met een gids meer dan 100 km. naar de Blue Mountains en onderweg stopten we bij Featherdale Wildlife Park, een van oorsprong kippenboerderij, waar gewonde en zieke dieren werden gebracht en waar erg veel soorten vogels, kangoeroe's en zelfs een Tasmanian Devil worden gehuisvest. Langzamerhand is het een soort Zoo geworden in Black City, een plaats waar nog veel aboriginals wonen.
Leuk om de kangoeroes gewoon om je heen te zien lopen en uit je hand te laten eten.
Onderweg gingen we koffie/thee drinken op een picknick-plek waar, volgens onze chauffeur, dingo's waren. We hebben ze niet gezien, maar er kwam een natuurwachter vertellen dat er geen kangoeroe's liepen vanwege de dingo's, waar ze bang voor zijn. Ook wij waren er niet zo gerust op eigenlijk!
Onze gids Hugh was trouwens een Schot, die pas zeven jaar in Sydney woont. Hij en zijn vrouw gingen hun drie geëmigreerde dochters achterna en hij vindt het hier prima.
We waren wel erg verbaasd toen hij vanochtend in de hal van het hotel met een zwaar Schots accent met rollende r begon te praten. Dat was weer even wennen, maar het was een prima gids en een aardige man met veel liefde voor de natuur.
We zijn blij dat Travelessense, onze reisorganisatie, ons zulke interessante excursies heeft aanbevolen.
De Blue Mountains (blue genaamd vanwege een soort blauwige waas, waarschijnlijk veroorzaakt door eucalyptus-olie in druppelvorm, die daar van de bomen waait). Dat is in Australië één van de meest voorkomende bomen.
Morgen hadden we eigenlijk weer een dag "vrij" 😉, maar we hebben tickets gekocht voor een whale-spotting excursie. Ze geven 95 % kans op succes. Vooruit dan maar. Er is hier ook nog best wat in de stad te bezichtigen, maar walvissen willen we graag nog een keer zien en het duurt niet de
hele dag.

Zoek de drie uilen

En dan nu: Sydney

Alweer een prachtige stad om even te verblijven. Indrukwekkend, net als Singapore, maar een tikkeltje meer sfeer. We verkenden de stad per fiets en hadden heel veel geluk dat we maar met ons tweetjes waren, want dat geeft een makkelijker contact met de gids, die in ons geval Ryan heette en een heel goede gids en vriendelijke jongeman bleek.
Hij vroeg ons naar onze belangstelling: architectuur, historie of misschien restaurants en terrassen. We kozen voor de eerste twee met een (misschien) aantrekkelijke toegift van het laatste.
Hij wist overal van, dus we bewonderden gebouwen, hoorden van de geschiedenis ervan en van de stad en genoten na afloop van zijn kennis van het laatste.
Het was grandioos en ook het lawaai van de stad voldeed aan die kwalificatie. Een flinke tegenstelling met ons Zen-adres in Agnes Water. Alletwee op eigen manier onvergetelijk!
Als je een stad wilt bekijken (of in ieder geval een gedeelte ervan), is het echt het mooiste en handigste om dit op de fiets te doen.
Wat was het heerlijk om weer een paar uur te fietsen.
Morgen gaan we de Blue Mountains bezichtigen, als alles klopt volgens de papieren in ieder geval.

Nog een paar foto's van het kajakken afgelopen zaterdag

Transferdag

Vandaag vliegen we van Gladstone naar Brisbane en dan met een andere vlucht door naar Sydney.
We zien er naar uit om Sydney te bekijken.

Great Barrier Reef

Het was een prachtige dag voor een excursie op een boot naar een heel bijzonder eiland, werelderfgoed omdat er vrijwel alleen Pisonis-bomen groeien.
Het heet "lady Musgrave-island" en het is een echt vogeleiland. Het heeft spierwit zand en er ligt rondom heel veel koraal. Er gingen mensen snorkelen, maar wij zijn geen zeezwemmers, trouwens helemaal geen zwemfans, behalve zo nu en dan in een zwembad.
Het Great Barrier Reef is fantastisch mooi en ook goed te zien met een glasboot. Zelfs vanuit de boot is er veel te zien, want het rif is daar niet diep.
Onderweg waren er veel mensen ziek, want we gingen met zo'n groot soort speedboot. De dame, waar wij Zennen 😄 vroeg of we pillen mee wilden, maar ik liet stoer mijn drukarmbandjes zien, die mij (tenminste dat denk ik) tegenwoordig helpen om niet ziek te worden. Ze zei: neem er toch maar 1, want het is 32 zeemijl varen en het gaat vaak met flinke golven gepaard. Gelukkig heb ik dat gedaan en, behalve een vreemd gevoel in mijn maag, werd ik niet echt ziek. Ligt het nou aan die bandjes of aan de pil, denk ik nu. Ik denk het liefst aan het eerste, want die pillen zijn niet fijn. Nadat ik er voor de terugweg nog 1 heb genomen, viel ik als een blok in slaap voor bijna twee uur en ik voel me nu nog heel duf.
Bert heeft, zoals gewoonlijk, nergers last van en blijft fris als een hoentje.

We hadden een wandeltocht over het eiland, samen met een gids en dat was heel interessant.
Het water was prachtig groen en blauw. Soms zijn er ook walvissen, maar dit keer niet. Nou, we zijn hier nog een paar weken. Misschien zien we ze nog.
Bert zag wel dolfijnen toen hij naar buiten ging, maar ik was duf en bleef binnen en heb ze dus gemist.

Foto's van 1770

 De zonsondergang

Mensen wachtend op de mooie zonsondergang met hapjes en drankjes

Wij wachten op de zonsondergang zonder hapjes en drankjes

Kangoeroes op zoek naar een stukje gras

1770

Het was vandaag een lange rit, meer dan 400 km. naar het plaatsje Agnes Water (nog steeds in Queensland), waar we slapen. We waren al even in 1770 (seventeenseventy), om te kijken waar we morgen met de boot vertrekken om naar het Great Barrier Reef te varen.
We zagen een prachtige zonsondergang op de plek waar Captain Cook in 1770 aan land kwam. Het plaatsje heeft daarom deze bijzondere naam gekregen.
Onderweg zagen we al dat het erg droog is. Het gebied waar we doorheen reden heeft een ruige, ongerepte natuur. Een beetje zoals in cowboy-films. Hier en daar een huis of boerderij met golfplatendak en verder erg leeg. Hier aan de kust is het weer heel erg mooi. Het heeft in veel streken in het binnenland al zeven maanden niet geregend, behalve 1 bui in april van dit jaar. Ook de vorige zomer was heel erg droog. Toen we aankwamen bij onze Zen b&b (met van die klingelende windpijpen, niet erg zen hoor) zaten er een paar kangoeroes in het gras bij onze kamer om wat te eten van het hier besproeide gras. De arme stakkers lijden erge honger door de droogte. Het maakt je somber, want zij en veel andere beesten hebben het erg slecht door de klimaatverandering.
Je wordt zo wel met je neus op de feiten gedrukt.
Nou hèbben we foto's en nu willen ze niet laden vanwege de slechte verbinding. Morgen nog eens proberen.

Rustdag

Vandaag hadden we een lekkere rustige zondag. Het is prachtig weer en het is goed om af en toe wat rust te hebben, al is de hele dag zitten ook weer wat teveel. Aan het eind van de middag, toen het wat minder warm was, hebben we een lange strandwandeling gemaakt. We keken naar een surfer in de wilde golven, wat een kunst is dat!
Morgen gaan we een uur of vier rijden naar het plaatsje Seventeen Seventy. Een rare naam, maar dat heeft te maken met de komst van Captain Cook in dat jaar.
Dinsdag gaan we met een boot met glasbodem naar het Great Barrier Reef. We zijn benieuwd wat we er nog van te zien krijgen, want je hoort al zo lang dat het erg achteruitgaat.

De achterkant van ons strandhuis 

Betrapt

Rare bomen in de tuin naast het huis

Kajakken in de Everglades

Het was vandaag hard werken, want we hebben een kajaktocht gemaakt, onder leiding van een gids.
Omdat we vroeger alleen met de kinderen hebben gekajakt (heel lang geleden), kregen we eerst uitleg. Het bleek niet zo moeilijk, maar wel heel erg inspannend. Onze armen werden al snel pijnlijk, maar stoppen is natuurlijk geen optie. In een kleine groep van 3 kajaks (tweepersoons) en de gids in de vierde, ging het tegen de wind in over een groot meer. De wind blies veel rook onze kant uit, dus het stonk nogal zo af en toe. In Australië zijn altijd heel veel "bushfires" en de mensen zijn wel wat gewend. Vanaf de kant konden we zien waar het was. Jammer, maar het zicht werd er niet zo erg door beperkt.
We gingen de smalle doorgangen in, waar prachtige bloemen bloeiden en waar je veel vogelgeluiden hoorde. We dronken limonade en aten fruit op een zandbank. Leuk: mensen uit Australië, maar ook een pas getrouwd stel uit Canada. Ze waren allemaal wel erg jong, maar dat mag 'm de pret niet hinderen. Het is altijd leuk als je met veel verschillende mensen zo'n excursie doet. Het waren maar drie boten, maar toch krijg je dan verhalen over het thuisland en wij kunnen dan lekker opscheppen over ons, volgens Rutte 😉, prachtige landje.
Het was een hele mooie dag met veel zon en een temperatuur van iets over de twintig graden. Niet zo warm (voorjaar hier), maar de zon is gevaarlijk, dus petje en hoedje mee.
Foto's namen we niet, want onze toestellen moesten waterdicht verpakt worden in een ton en toen we merkten dat de gids foto's nam, vonden we het al snel makkelijk en vroegen we of ze opgestuurd kunnen worden via een link. Dat was niet ongewoon, dus we lieten weer anderen het werk voor ons doen.
Foto's volgen dus nog, als het goed is!

Enkele foto's van de tocht naar Fraser Island

Er komen er nog meer van onze Duitse medereizigers, hebben ze beloofd

Wachten op de Ferry 

Het regenwoud/ Hij/zij is duizend jaar oud

Dit is de FWDrive, waarin we vervoerd werden

Nog een bijzonder exemplaar in het regenwoud

Fraser Island

Vanochtend in alle vroegte (kwart voor zes) vertrokken voor een excursie naar Fraser Island.
We hoefden maar tien minuten te rijden, maar hebben meer dan het dubbele nodig gehad. Navigatie ontbreekt in onze huurauto en dat is lastig. Misschien is er een foutje gemaakt, want we zijn wel van het gemak als het gaat om de weg te vinden. We hadden een kaartje en uitleg van onze gastvrouw, maar het stikt hier van de roundabouts en de eerste, die we moesten nemen, stond buiten het gebied van het kaartje. We reden dan ook meteen verkeerd, zodat we zenuwachtig en iets te laat aankwamen bij het pickup-point. De gids wilde net wegrijden, maar Bert zag hem op tijd en zodoende konden we gelukkig toch van deze mooie dag genieten.
Bijzonder was het: eerst met een gezelschap van een stuk of twintig mensen in een busje door het ruige Australische landschap. We zagen meteen een heleboel kangoeroes. Het landschap is zoals je dat in cowboyfilms ziet: ruig, vrijwel onbewoond en oorspronkelijk, behalve de aangeplante pijnboombossen. Die worden om de twee jaar gekapt en weer aangeplant met jonge boompjes.
Het laatste stuk naar de ferry werden we vervoerd met een enorme 4Wdrive. Een monsterachtig ding, waarin je je gordel hard nodig had, wilde je niet van je stoel vallen of je hoofd stoten. Nadat de ferry ons met dat ding overzette naar het prachtige eiland, ging de tocht over het strand, waar heel veel auto's rijden (het is een erkende highway) en het hotsen en botsen bereikte nog een graadje meer!
Het strand is spierwit, de zee helder groen/blauw en indrukwekkend. In het midden van het eiland (oorspronkelijk bewoond door Aboriginals) ligt een groot regenwoud. Het enige ter wereld, dat ontstaan is op een eiland. We maakten een onvergetelijke wandeling door het regenwoud (de gids vertelde gelukkig later pas van de enge beesten, die je daar tegen kunt komen, wij zagen alleen mooie vogels en lizards) en daarna kwamen we aan bij Mackenzie-Lake. Daar ligt zulk fijn en spierwit zand, dat onder het zwemmen je sieraden gepoetst worden, volgens de gids. We hebben het niet geprobeerd, want we hadden niet zoveel zin en het meer was trouwens niet ongevaarlijk door diepte
en stroming.
De terugweg was net zo spannend als de heenweg, maar gelukkig bereikten we in goede gezondheid de ferry en konden we weer genieten van het mooie Australische landschap.
Foto's hebben we niet kunnen maken, want ik vergat mijn telefoon en die van Bert was leeg.
Fotografen zijn we nooit geweest, maar het was in dit geval wel extra jammer, want het was zo mooi daar. Er liep een Duits echtpaar met een prachtige camera en we hebben mailadressen uitgewisseld, zodat zij een aantal foto's aan ons op kunnen sturen. Fijn dat we dat zo konden regelen!
Foto's volgen dus nog (misschien).

Peregian Beach

Na een vermoeiende vlucht, landden we in Brisbane, plaatselijke tijd half zeven in de ochtend. Er stond een auto voor ons klaar op het carpark bij het vliegveld en daar hoorden we voor de eerste keer: " no worries, man!" Tot nu toe merken we dat dat hier heel vaak gezegd wordt en dat is erg grappig en leuk om te horen in je vakantie.
De mensen maken een vriendelijke, maar nonchalante indruk hier. Dat is wel prettig, maar het is even wennen als je als punctuele Hollander wilt dat ze even om de auto willen lopen om te kijken of er schade is, zodat die ons later niet in de schoenen geschoven kan worden. Dat vond de betreffende werknemer een beetje overdreven en vandaar dat no worries, man.
Hij liep, lacherig, toch mee en liep demonstratief rond de auto en constateerde dat de spiegel schade had. We vragen ons af of hij het noteert, maar vooruit: meer kunnen we niet doen. Kennelijk kijken ze hier echt niet zo nauw.
De reis ging richting Noosa Heads. We slapen vier nachten in het plaatsje Perigian Beach, op een meter of twintig van het strand. Heerlijk met het geluid van de zee, in een groot Beach House met twee verdiepingen. Een kleinere was niet vrij deze periode, maar het is voor ons geen probleem. Er klinken allerlei vreemde geluiden (vogels?) uit de tuin. Behalve een paar kleurige kippen, hebben we nog geen andere vogels gezien.
Het geluid van de oceaan is overweldigend en rustgevend tegelijk en we gapen ons suf. Het wordt vroeg duiken, want in het vliegtuig konden we slecht slapen.
Morgenochtend vroeg (6 uur) gaan we naar Fraser Island met een gids, door een stuk regenwoud wandelen en een strandtocht per landrover. Misschien nog zwemmen, want het is overdag best warm.

Zonsopkomst boven Australië vanuit het vliegtuig

Peregian Beach

Laatste uren Singapore

Nog even "gewinkeld" vanochtend in Orchard Street, maar nu in het luxere gedeelte. Bert verloor gisteren zijn petje en ik heb meer haar, dus heb ik hem die van mij gegeven.
Het is niet gelukt om een petje of hoedje tegen zon te kopen, om meerdere redenen. In de eerste plaats zijn de winkels hier zo luxe dat een petje kopen wel een beetje opvalt. Parijs is er niks bij, echt waar. Je kijkt je ogen uit als je hier loopt: Cartier, Gucci, Cardin, noem maar op. Veel mensen maken een selfie voor zo'n luxe zaak, je vraagt je af waarom.
De paar heel grote warenhuizen (alles is hier zo groot en uitgestrekt en heeft minstens vier of vijf verdiepingen), hadden alleen maar wintergoed aan de rekken. Wat blijkt? Het is hier dus helemaal geen voorjaar, zoals we dachten, maar najaar. We zitten vlak boven de evenaar en hadden steeds het idee dat het hier voorjaar is. Er bloeien ook nog steeds zoveel planten en bomen.
Ze vonden ons misschien wel een beetje dom, maar wij waren echt verbaasd en geen zonnepetje te koop natuurlijk!
We hebben Singapore ervaren als een fascinerende stad, een goed geoliede machine. Veilig, luxe en rijk. Geen zwerver of dronkenman/vrouw gezien en, ondanks het drukke gedoe, doet niemand boos en lijkt niemand geïrriteerd te raken. Iedereen is vriendelijk en vrolijk en als ze tegen je aan stoten, zeggen ze meteen: "sorry". Het regime is streng. Je mag niets op straat laten vallen. Daar staan strenge boetes op. Er wordt hier ook nergens kauwgom verkocht. Op het wandelpad fietsen, kan een boete opleveren van (omgerekend) honderden euros. Hoe ze dat controleren is ons een raadsel, want zoals eerder gezegd, politie zie je ook niet.
Hier leven lijkt me vreemd. Geen natuur, al is de stad wel opgeleukt met bomen en planten. Geen èchte natuur. We verlangen er nu al naar, straks in Australië.
Wat ons nog meer opvalt: er zijn geen kinderen. We hebben er in die paar dagen nog geen tien gezien! Hier wonen, denken we, geen of weinig gezinnen. Het wonen is ook onbetaalbaar, vertelde de
gids. Wat een gemis is dat!

En nog een paar van Singapore

Jammer van de smog, maar toch indrukwekkend

 

In de schitterende Botanische tuinen, waar het heel, heel erg warm was, nog warmer dan in de stad

Foto's Singapore

We hebben vandaag ook talrijke foto's van Singapore gemaakt en een paar ervan volgen hieronder:

Vanuit het reuzenrad: het formulie 1 circuit 

Het lotus-museum

In het reuzenrad

Vandaag zijn we met de hopper door de stad gereden. Weer was het erg heet en er was ook weer smog, maar wat een geweldige stad is het. Brandschoon, veilig (zegt iedereen en zo beleven we het ook). Heel goed georganiseerd ook. Politie zien we helemaal niet (net als in Nederland). Veel verkeer. We vinden het grappig dat wij thuis alles met de fiets doen vanwege het milieu😀. Maar als we dat nog lang blijven doen, compenseren we misschien deze lange vliegreizen wel. Toch maar blijven doen dan.
Wel heel vermoeiend in zo’n hete stad hoor! Morgenavond half tien gaan we naar Brisbane, nog acht uur vliegen maar weer!

Singapore

Na een hele lange tijd maken we weer een berichtje op het weblog. Dit keer zijn we in het verre oosten en daarom hebben we de fiets maar thuisgelaten, al gaan we wel een paar keer fietsen in Australie.
Na een lange, lange, lange vliegreis, kwamen we met een dreun (!) op de landingsbaan in Singapore aan. Van de vlucht hebben we, behoudens een paar keer turbulentie en daardoor rondspattende koffie, niet veel gemerkt. We zaten in het middengedeelte en konden amper naar buiten kijken. Al snel na vertrek gingen de lichten uit en de gordijnen dicht, want het was kennelijk al gaan schemeren en veel mensen wilden een soort van vooruitslapen proberen. Het is ons niet gelukt om te slapen, maar ja...we zijn ook nog nooit zover weggeweest en dat is op onze leeftijd wel een spannend gebeuren.
Wij zaten dus grotendeels met wijdopen ogen rare films te kijken, want de goede films kenden we al of slaapmuziek te luisteren met een headset. Ook dat hielp niet. Bert heeft ook nog veel gepuzzeld en ik heb veel gezucht, want het is me een zit, hoor! Elfeneenhalf uur en nu moeten we over twee dagen nog acht uur naar Brisbane in Australië vliegen. Een rare happening was het ontbijt gisteravond om half tien, want we kwamen vanochtend om vijf uur plaatselijke tijd aan in Singapore. Je lijf en je hoofd is dan wel in de knoop.
Singapore is overweldigend. Gigantische gebouwen, enorme shoppingmalls, waar we snel weer uitvluchtten en werkeliik bloedheet! Heel schoon is de stad en heel druk en er rijden heel veel bussen.
Auto's ook, maar als je om je heen kijkt, zie je altijd een stuk of vijf bussen.
We hebben een paar uur geslapen en daarna een paar uur gewandeld, o.a. langs het stratencircuit voor de formule 1 a.s. Vrijdag. Wij zijn dan gelukkig weer weg, alhoewel: het zal best een happening worden en Max is er ook.
Omdat het zo warm was, zijn we halverwege de middag naar het hotel aan Orchard Road (Leo Sayer😉) teruggegaan, onder de douche gestaan en weer een tukkie gedaan. Door de jetlag kan je moeilijk lezen oid, want je ogen vallen snel dicht. Morgen gaan we met een hop-on/hop-off-bus de stad verkennen en ook een ritje in het beroemde reuzenrad makenWe hopen dat er wat minder smog is dan vandaag. Er was wel zon, maar de lucht was nauwelijks blauw en dat schijnt door de bosbranden in Indonesië te komen. Daar ruikt het af en toe ook naar.