zaterdag 19 juli 2014

Epiloog:-)

Nog een laatste bericht als afsluiting:
Gisteravond waren we in een prachtige mis in de kathedraal. Temidden van duizenden (echt waar: de mensen  stonden en zaten overal) genoten we van het geweldige orgelspel en een bas-bariton met een onvergetelijke stem. Hier en daar hebben we een paar woorden Spaans begrepen en hoorden we ook meeleven met alle slachtoffers van het neergeschoten vliegtuig,



 maar we hebben vooral van de muziek en het schouwspel genoten. Aan het eind van de dienst trokken zeven geestelijken aan een ingewikkelde touwconstructie en ging het enorme wierookvat van hoog tot laag zwiepend door de kathedraal (zie op de foto in het wittige vlakje). In ons boekje staat dat het voor zuivering van de kerk was vroeger, want de pelrims stonken toen zo erg,  in ieder geval hebben ze het erin gehouden sinds die tijd en het is een hele (toeristen?)sensatie!
Het was leuk om het blog te schrijven, niet in de laatste plaats voor onszelf, want het is als een dagboek en we zoeken nu al geregeld terug naar namen en data.
Tot ziens in Nederland!

vrijdag 18 juli 2014

Een dag met een zwarte rand

Wat een verschrikkelijk bericht lazen we gisteravond op de ipad! Naast alle mooie herinneringen aan onze reis, die onvergetelijk was, voelen we veel verdriet en medeleven met al die families, die hun dierbaren verloren na deze vreselijke misdaad!
We kwamen vanochtend om iets voor twaalven aan in Santiago en gingen naar het kantoor, waar we onze stempelkaart moesten laten zien om de, zogenaamde, "compostela" in ontvangst te nemen.
In feite alleen een papiertje in een kokertje: het gaat nergens over, maar het is leuk als aandenken.
Het was nog een pittig eindstukje met aardig wat geklim en daar waren we ineens en nu is het: einde fietsen (staan al ingepakt voor het vervoer naar huis).
In de Hollandse huiskamer, waar vrijwilligers van de Stichting aanwezig zijn, spraken we een Hollandse mevrouw, die twee vrienden/collega's van de Aids Society verloor bij de vliegramp.





We moesten allemaal huilen. Het contrast met alle mooie dingen en lieve mensen, die we onderweg tegenkwamen en de vreselijke en vooral zinloze ramp, is zó groot, dat je het eigenlijk niet samen in je hoofd kunt krijgen.
Op de foto's nog enkele natuurfoto's, Bert, die toch nog een keer de fietsen nakijkt en ik, kokend in de keuken van onze gastvrouw toen bleek dat het restaurant in Loxo gesloten was. Het was hartverwarmend dat ze gewoon zei: kijk maar in de kast en pak maar uit mijn pan wat je nodig hebt en hier heb je een lekkere fles wijn. Ze hoefde er niet eens geld voor, maar dat hebben we natuurlijk wel gegeven.
Morgen kijken we hier rond (heel druk in Santiago, we zagen veel "bekenden" van onderweg, ondermeer de vermoeide Chileen en de Ier met slaapgebrek) en zondag gaan we, ondermeer, naar een herdenkingsdienst voor alle slachtoffers. Een aankomend priester uit Mexico sleepte mijn fiets Santiago in, want waar we heen moesten was de weg zo steil omhoog, dat lopen zelfs moeilijk was. Leuke man, goed gesprek onderweg!
Maandag de terugreis en dan begint het "gewone" leven weer, maar de mooie ervaring van deze reis gaat verder met ons mee.

donderdag 17 juli 2014

Loxo





We zijn er nu echt bijna. We hadden het vandaag eventueel kunnen halen, want we moeten nog maar 25 km, maar het is nog best een pittig stukje en we hebben voor maandag pas een terugvlucht geboekt, dus hebben we het maar weer rustig aan gedaan vandaag. Een pittig stukje van 10 procent zat er tussen de klimmen van vanochtend en, alhoewel het mij erg veel moeite kostte, hebben we het volgehouden om in het zadel te blijven. Ondanks de ongeveer 2900 kilometers, die eraan voorafgingen, heb ik nu toch wat spierpijn in de dijen, dat wel!
Het weer is vandaag weer op onze hand: koel en een beetje bewolkt. Wat een "gezegend" weer hebben we toch steeds. En dat terwijl het gisteravond om zeven uur nog 36 graden was! De temperatuur wisselt hier erg sterk gedurende de dag, maar de middagen en avonden zijn erg warm.
En wie hebben we onderweg zoal gesproken? Een Chileen op de fiets, die ons steeds mededeelde hoe moe hij wel was, een Zuidafrikaans echtpaar te voet en een Deense, ook te voet. Een Nederlands echtpaar (wel wat jonger dan wij) ging ons voor op de steile klim en dat stimuleerde ons wel een beetje om ook niet op te geven.
Op de foto's o.a. Eucalyptus-bomen (veel van dergelijke bossen hier in de omgeving), een kerkhof, zoals je hier veel ziet, met hoge graven, waar de overledenen zo'n beetje worden opgestapeld en een hortensia in een bijzondere kleur.

woensdag 16 juli 2014

Melide

Wat was het vanochtend heerlijk! Niet koud en vrij mistig en ideaal om te fietsen. Dat deden we vandaag dus weer maar een halve dag. We zaten al om voor half acht op de fiets en moesten er meteen tegenaan voor een klim van 12 kilometer, waarvan 1 kilometer van tien procent. We kunnen het, maar om nou te zeggen dat dat 's-morgens vroeg meteen makkelijk is, dat gaat te ver.
De weersverwachting geeft voor vandaag een graad of 32 en daarom waren we blij dat we al voor enen in Melide waren, waar we vandaag slapen. We keken even rond en kwamen plotseling een processie tegen. Alle mensen op hun paasbest aangekleed en een kakofonie van allerlei geluiden: vuurwerk, doedelzakken en een blaaskapel. Het bleek om Santa Carmen te gaan en er werd blijkbaar een relikwie meegevoerd. Wat een devotie (ondanks de herrie) en dat ontroert ons, al kennen wij dit soort gebruiken niet.
We hebben nu nog 60 kilometer voor de boeg. Niet vlak, maar de klimmen worden minder. Vrijdagochtend nog wat laatste kilometers en dan hopen we halverwege de ochtend in Santiago aan te komen. Raar, hoor: de fietsen op stal!
Op de foto een indruk van het aantal wandelaars (die hoeven officieel maar 100 km. te lopen). En


Bert bij een stempelpost bij een barretje om de benodigde stempel te halen.  Het is precies de elfstedentocht.

Bericht van dinsdag

We waren vandaag al om twaalf uur in Portomarin. Het was wat bewolkt in de vroege ochtend, maar hier werd het weer behoorlijk warm. Omdat we nog maar weinig kilometers voor de boeg hebben, maar de hoogteverschillen af en toe groot (en we de tijd hebben, want we hebben nog geen terugreis geboekt), fietsen we maar weinig kilometers per dag en dan het liefst in de ochtend, als het nog niet warm is. Het is raar om door zo'n stadje te "lopen", want als onze voeten iets niet gewend zijn, dan is het lopen.
Portomarin is en mooie plaats aan een groot stuwmeer. Op de foto de pijlers van een brug uit de twaalfde eeuw, die van groot belang was voor de pelgrims van die tijd. Het hele vroegere stadje is op zeker moment onder water verdwenen en hoger, steen voor steen, weer opgebouwd, inclusief de kerk.

Ja....en nu laat de techniek me in de steek. De verbinding is heel langzaam en foto's uploaden lukt niet.
Misschien morgen. Ja, dus!!!


maandag 14 juli 2014

Mooi Galicië

Als er mensen zijn, die hun vakantiebestemming nog niet hebben vastgesteld: kom naar Galicië! Het is hier zó ontzettend mooi dat je er eigenlijk niks over moet zeggen. Kijk maar naar de foto's, alhoewel foto's de werkelijkheid niet goed kunnen weergeven.
We merken hier veel Keltische invloeden, zoals kruisen, muziek en zelfs in de Monasteria's zijn Keltische invloeden te ontdekken. Er schijnt zelfs een soort Keltische taal te bestaan, naast het gewone Spaans. We hadden vandaag een rondleiding in het Monasteria van Samos. Zie de foto's.
De mensen zien er hier ook niet echt Spaans uit en zijn lichter van huid en haar dan net over de Spaanse grens. Daar merkten we een bepaalde hardheid (soms zelfs lompheid), die je ook in de gezichten tegenkwam. Hier is men vriendelijk en goedlachs.
Het was vanochtend koud en mistig boven op de berg, maar zo prachtig! Later werd het toch weer warm, maar minder warm dan gisteren. We spraken met een zeer bevlogen Duitser, die met ons de rondleiding volgde en met een behoorlijk vermoeide Ier, die het slapen in de albergues niet meer ziet zitten: gesnurk en gestink en dat had hem al nachten uit de slaap gehouden. Hij is te voet, de stakker. We zagen weer blaren in alle soorten en maten. Zie het omhooggaande steenpad voor de wandelaars, waar wij meestal over de asfaltweg gaan! Wij hebben echt nergens een centje pijn!
We slapen in Sarria, nog maar 125 kilometer te gaan tot Santiago. We verdelen de rest van de kilometers over de rest van de week (nog best wat klimwerk voor de boeg, maar niet meer zo hoog). We proberen na het volgende weekend een vlucht naar huis te boeken. Het zal raar zijn weer in ons oude leven te stappen na dit grote avontuur!







zondag 13 juli 2014

Cebreiro

Wat fijn dat we vanochtend al om acht uur op de fiets zaten. Gisteravond was het om zeven uur nog 29 graden en dat was reden om de wekker op zeven uur te zetten. Het is alweer heel erg warm aan het worden en we moesten klimmen, klimmen, klimmen...in totaal dertien kilometer, waarvan negen aan één stuk door en met sommige stukken tot negen procent. Wat worden we ervoor beloond! Zie de foto's voor de prachtige uitzichten. Foto's nemen wil je de hele dag door en het ruikt ook zo lekker onderweg, want er bloeit overal brem. We spraken Denen en Noren en een Duitser, die van ons een mooie foto maakte. Het is nu nog voor in de middag en nu hoeven we tijdens de heetste uren niet op de fiets te zitten.



Ons bestek vertelt ons dat het einde van de vakantie nu wel snel moet komen, want er isbijna niks meer heel. We slapen in bovengenoemd plaatsje op 1300 meter, leuk, maar ook weer veel wandelaars, dus redelijk druk

zaterdag 12 juli 2014

Zaterdag de twaalfde

Een bijzondere dag, want onze Timo is vandaag 32 jaar geworden. We hebben hem al vroeg gebeld en vinden het jammer dat we er niet zijn, maar hopen er nog vaak wèl te zijn op zijn verjaardag!
Het was vandaag behoorlijk klimmen geblazen. Vanochtend vroeg was het geweldig om de mooie natuur te zien, vooral omdat we toen rond de 1500 meter zaten, met de eeuwige sneeuw in het zicht en het leek alsof we boven de wolken fietsten. Later kwamen we nog een stuk hoger, bij het Cruz de Ferro, een symbolisch kruis op een paal, waar vroeger de pelgrims moed kregen door symbolisch hun "last" van zich af te werpen en de hoop kregen om Santiago te halen. Dit was het hoogste punt van vandaag en wat gebeurde er: "hallo Bert"  hoorden we plotseling en daar stond Bert Vos, een jaar of vijfendertig geleden onze overbuurjongen en later klasgenoot van onze Reinier. Bij Teeuwissen had Bert, in zijn laatste werkzame jaren, veel contact met hem over werk. Hij is anderhalve week later vertrokken dan wij en fietst dan ook veel meer kilometers. We waren stomverbaasd. Zie de  foto, samen met Bert.
Het was een hete dag met flink wat klimwerk, maar we hebben het doorstaan en voelen ons prima. Morgen nog een klimdag en dan wordt het wat minder heftig. Nog 203 kilometer en ook wij denken, net als de pelgrims van vroeger, dat we het wel kunnen halen. We slapen in Villafranca, nog zo'n belangrijke plaats op de route in vroeger jaren. Vroeg vertrekken morgen





is verstandig, want het wordt halverwege de dag nogal heet en dan valt het niet mee. Dat hebben we ons meer voorgenomen, maar als de wekker gaat bedenken we ons vaak.

Vrijdag de elfde

Geen Wifi vandaag (vrijdag, de elfde), niet eens een vaste telefoonlijn. Vandaag zijn we, via een gestage klim, weer boven de 1430 meter gekomen. We slapen in Foncebadón, een piepklein dorpje, waar in de 10e eeuw een echt Spaans concilie plaatsvond. Het was behoorlijk warm vandaag (28 graden?) en  dan voel je toch wel wat lichamelijk ongemak. We dronken koffie in Ste. Catalina de Somoza, één van de bergdorpjes, waar de economie draait op de Camino. Zie de foto: de vele wandelaars en de enkele fietsers stoppen allemaal op dezelfde rustplekken, zodat je geregeld dezelfde mensen tegenkomt. Jammer van de oorspronkelijke rust daar, maar zo gaat het nou eenmaal. Sommige wandelaars doen stukken met een taxi of bus, zodat je ze verdacht veel verder weer tegenkomt, of ze laten hun bagage vervoeren, maar wij hebben alle tijd en doen op klimtrajecten meestal maar 30 km. Bijna niemand loopt zonder pijn. We zijn er echt van overtuigd dat lopen veel zwaarder is, al moeten ook wij af en toe de tanden op elkaar zetten. We ontmoetten een Canadese, die in de hitte 35 kilometer loopt, maar die moet dan ook de 22e in Santiago zijn. Wat een geluk dat wij de tijd hebben. Op de foto's verder de mooie natuur en een voorbeeld van wat mensen onderweg opschrijven, bij de (soms overdekte) rustplekken. Ze laten ook vaak stenen achter met een opschrift, als bemoediging voor anderen.
Wij doen dat allemaal niet, met onze nuchtere Hollandse koppen, maar het is leuk om te lezen.
Ook op de foto het overblijfsel van onze lunch. We leven overdag op yoghurt, fruit en vooral veel water, want het is veel te warm voor brood.
Op de foto met het kruis het dorpje, voornamelijk bestaande uit hopen steen en wat refugio's (herbergen). Een behoorlijke overgang na de drukke stad gisteren, maar geweldig om er een nacht te slapen.




donderdag 10 juli 2014

Astorga

Evenals onze banden, beschikt Bert weer over voldoende "lucht". Gisteren had hij het behoorlijk te kwaad, maar een hoestdrank, neusspray en aspirine hebben hem goed geholpen.
Vandaag was het andermaal fantastisch weer. Een licht koel briesje bij een temperatuur van ca. 25 graden.
De eerste (bescheiden) klimmetjes hakten er wel even in. Ons lichaam is het klimmen weer ontwend, maar het waren prima oefeningen voor morgen, want dan moeten we er, letterlijk, tegenaan.
Het was een tocht met veel afwisseling door leuke dorpen. We zijn blij dat de campos nu achter ons ligt, want dat werd toch wat saai met die lange, rechte wegen en paden.
Vandaag hebben we een Hongaar (zie foto: op de lange brug bij Hospital de Órbigo) ontmoet, die bij de Spaanse grens een ezel kocht en op die manier naar Santiago loopt. Slim, want de meeste mensen lopen erg slecht en, je mag wel zeggen: steeds slechter, naarmate ze dichterbij Santiago komen. Hij kan af en toe even op de ezel zitten. Zo spraken we ook een echte Belgische, waar we Engels mee moesten praten, omdat ze vertelde geen Nederlands te verstaan. Ze komt uit Luik. We twijfelen of het echt zo is òf dat het een kwestie van onwil is. Ze was de tocht voor de tweede keer aan het lopen, maar zat nu toch ook behoorlijk in het verband.
Vanochtend, in León spraken we Italianen, die tegen mij, tot mijn stomme verbazing, in rap Italiaans begonnen te ratelen. Ik blijk warempel een labeltje met de Italiaanse vlag aan mijn fietsbroek te hebben, vandaar.

Op de foto's verder nog de kathedraal van León, ook al weer heel bijzonder en het enkele (hoeveel weten we niet precies) eeuwen


oude Hostal in León, waar vroeger honderden pelgrims onderdak vonden. Het beeld van Sint Jacob, vermomd als pelgrim, was nieuw, maar grappig.

woensdag 9 juli 2014

León

We hebben weer een mooie dag gehad vandaag. Het weer was heel aangenaam:  23 graden en een zacht briesje. Na het traditionele biertje gaan we even lekker onder de douche en om een uur of zes gaan we de stad in. Het is een wonderlijke stad: veel moois, maar ook veel lelijks (zie de foto: gelukkig hebben wij strengere regels voor schoorstenen en andere uitsteeksels). Straks gaan we al het moois bekijken en fotograferen. Die foto's volgen morgen.
Bert is herstellende van een fikse verkoudheid, maar hij is nog steeds de hele dag te horen: snuiven, snotteren en hoesten. De voorraad zakdoekjes uit Nederland is inmiddels op en hij snuit nu in schattige roze zakdoekjes.
De Campos is nu ten einde en, gelukkig, er is weer wat groens te zien ( zie foto). Tegelijkertijd zijn de bergen op de achtergrond akelig dichtbij aan het komen en die moeten we deze week en volgende week nog "bedwingen". We moeten nog ietsje minder dan 350 km.voor we in  Santiago de Compostela zijn. De poort (rest van een monasteria) op de foto is te bewonderen in Sahagún, waar we afgelopen nacht verbleven.



dinsdag 8 juli 2014

Sahagún

Wat een heerlijke dag vandaag: het was ca. 22 graden, in de ogen van de Spanjaarden beslist niet gewoon, want het "hoort" 30 graden te zijn rond deze tijd. Mijn fiets is weer helemaal in orde en het was voornamelijk vlak op het vervolg van de Campos, die zich nog tot Léon uitstrekt. We slapen in Sahagún vannacht om morgen weer verder te fietsen naar Léon, de hoofdstad van de gelijknamige provincie.
Omdat de route vandaag vrijwel gelijk opging met de wandelaars (fietsers zien we vrijwel niet meer), hebben we weer bijzondere ontmoetingen gehad vandaag. Allereerst kwamen we het echtpaar uit Washington weer tegen toen we koffie dronken in een stadje onderweg. Mevrouw kan alleen nog maar lopen met krukken en daarom doen ze de rest van de Camino per bus. Leuk en heel toevallig dat we ze weer tegenkwamen. Bij een rustpunt langs de lange en kaarsrechte paden, die we vandaag moesten gaan, spraken we met Zuid-Koreanen en een Japanner, die Nederland goed kent, omdat hij er geregeld fietst. De man was al 70, maar zag er veel jonger uit. Hij bleef maar foto's maken, maar de Koreanen willen dat niet graag. Per ongeluk staan ze toch op onze foto, maar zonder dat ze het weten. Het lijkt een geloofskwestie (Boeddhisten). Verder een gesprek met een Fransman (die was op de fiets) en gisteren met een Zweeds echtpaar, vrienden van de mensen waar we eerder mee lunchten. Ook hebben we een leuk gesprek gevoerd met twee Ierse vrouwen, die in ons Hostal sliepen.
Er lopen ook mensen uit Zuid-Amerika. Een werelddeel van waaruit we tot nu toe (nog) geen
mensen hebben ontmoet, is Afrika, maar verder zijn er hier mensen van




over de hele wereld aan het wandelen.
We verbazen ons dagelijks over het aantal wandelaars, dat, als een lint zonder einde, langs de route loopt. We wisten niet dat de Camino zo populair was.