Zorgen

Vandaag gaan we terug naar huis vanwege een droevige reden: de situatie rond de schoonvader van Reinier is nog verder verslechterd. We willen in de buurt zijn nu onze kinderen verdriet hebben en het, naar alle waarschijnlijk, niet zal verbeteren of zelfs zullen leiden naar het overlijden van die grote, sterke man. Je denkt er niet vaak bij na, maar elke dag kan de laatste zijn, of de laatste gezonde dag zijn. Hij ging, samen met zijn vrouw, afgelopen zondag gezellig fietsen. Niks aan de hand. Vlak voor het slapen gaan kreeg hij een ernstige hersenbloeding, die niet meer is gestopt.
Onvoorstelbaar en moeilijk te verteren is het allemaal. Net opa geworden, een week later zijn moeder van 93 verloren. Voor de hele familie van Wendy en voor Wendy en Reinier zelf groot verdriet. Wèg roze wolk wegens de geboorte van Sven!
Stil zijn en hier en daar wat helpen is wat we nu gaan doen.

Vandaag

Het weer wordt steeds zomerser. We smeren en we smeren en bedekken ons hoofd en gezicht, want we zijn nog zo wit!
De dag begon met een verdrietig telefoontje, want Wendy meldde dat haar vader naar het ziekenhuis gebracht was met een vrij ernstige hersenbloeding. Wat een schrik!
We wilden eigenlijk meteen rechtsomkeerd maken, maar later op de dag vertelden ze ons dat we thuis ook niks kunnen doen. Het is nog even afwachten hoe het gaat allemaal en zoiets is twee dagen kritiek te noemen.
Ze hebben baby Sven mee naar Delft genomen. Misschien is dat wel even goed om de zinnen te verzetten. We vinden het zo ontzettend triest: net een paar maanden opa en bijna 65, dat is wreed.
We hopen dat er wat lichtpunten komen en dat de situatie stabiliseert. Zo niet, dan gaan we toch terug, want dan willen we in de buurt zijn, ook al kunnen we niet zoveel doen.

De route was geweldig, door de bossen van natuurpark de Maasduinen en langs Venlo, alwaar we even de weg kwijtraakten (letterlijk gelukkig).
Al met al hebben bij elkaar nu 225 kilometer gefietst. We verblijven in Roermond, een drukke stad in vergelijking met het rustige Gennep.

Lekker warm vandaag

Tijdens het rumoerige diner in het centrum van Veenendaal, waar bevrijdingsdag heel luidruchtig gevierd werd, kwamen we tot de conclusie (onderwerp heeft niks met bevrijding te maken) dat onze coördinatie toch wel langzaam aan het afnemen is. Als je omkijkt, ga je op deze leeftijd vaak wat slingerend verder, mede doordat je voeten vastzitten in de pedalen. Dat laatste is een geweldige hulp bij het fietsen, maar je moet er wel aan wennen. Vóór je omkijkt is het wijzer om eerst even een voet los te klikken, dat draait wat makkelijker. Je ziet wel eens mensen met zo'n enorme achteruitkijkspiegel, maar dat vinden we geen gezicht en misschien iets voor later.
Om mijn woorden kracht bij te zetten, zwaaide ik met mijn arm en maaide ik mijn lekkere witte wijntje om. Bert vond het een bewijs dat het bij mij slechter gesteld was, maar gelukkig kreeg ik toch een nieuw glaasje wijn.
Vandaag hebben we 75 kilometer gereden, door de Betuwe met fruit- en bomenteelt. Over de dijken rijden is altijd prachtig. Een gevaar zijn de grote groepen wielrenners, die vaak met drie naast elkaar rijden en geen van allen een bel hebben. Ze rijden met een rotvaart en schreeuwen pas als ze heel dichtbij zijn. Je schrikt je vaak rot en wat krijg je dan? Je maakt meteen een slinger. Het is gelukkig goed afgelopen en we hopen dat het na het weekend wat rustiger wordt op de paden.
Vlakbij Nijmegen kwamen we een heel enthousiast fietsechtpaar tegen, dat meteen hele verhalen vertelde over waar ze allemaal gefietst hadden. Zij gaan er ook nog bij kamperen, dus dat zijn de èchten!
De man vertelde elke dag lekker voor zijn tentje te gaan zitten met een biertje! Alsof wij dat niet doen, al is het niet voor een tentje. Het rottige is dat je dan de rest van de route alsmaar dat lekkere koude biertje met schuimkraag in je hoofd hebt. We moesten nog een kilometer of dertig en het was best warm. We hebben het gered en slapen vannacht in Gennep en het biertje smaakte geweldig.

Bevrijdingsdag

Gisteren werden alle oorlogsdoden herdacht. Dat is altijd een aangrijpende avond en gelukkig werden de twee minuten stilte niet verstoord door onruststokers. Er werd wel een poging gedaan, maar de politie greep in, zodat het ordelijk en respectvol verliep. 

Vandaag genoten we van onze vrijheid met in gedachten dat dat niet vanzelfsprekend is.
Het weer was geweldig en hoe mooi is de meimaand, zeker nu overal vrolijke vlaggen waaien. Elk jaar zeggen we: dat moeten we eigenlijk ook weer eens doen, maar de onze blijft maar op de zolder liggen. We hebben dat niet zo in ons blijkbaar. Onderweg zagen we springende koeien, die net in de wei werden gelaten. Geweldig om te zien al die rennende en springende beesten.
De natuur laat alle kleuren zien aan de bomen, de struiken en de weg- en waterkant.
Heerlijk dat we vrijwel alleen via fietspaden gaan, waardoor we nauwelijks auto's zien en alle geuren ongehinderd je neusgaten binnen komen!
De boeren zijn de weilanden al aan het maaien en ook dat ruikt geweldig. Er zijn wel eens mensen, die vragen waarom we zo graag fietsen...nou: daarom.
De eerste "bergen" hebben we genomen, te beginnen met de hei bij Tafelberg en de Soesterduinen. Als je dat op de gsm bekijkt, gaat het nog behoorlijk op en neer.
Bij Lage Vuursche dronken we koffie met appelgebak. We hopen dat we het er weer afgefietst hebben tot Veenendaal.

Bijna zover!

De laatste inkopen zijn gedaan, waaronder (veel te dure) fietsbroeken en wonderlijke, opvouwbare petjes tegen te veel zon en nu maar kijken wat we verder nog meenemen (zo min mogelijk) voor twee maanden fietsen! Het doel is Rome, maar of we er komen?
Een pijnpuntje is voor zo lange tijd afscheid nemen van kinderen en kleinkinderen en andere familieleden, maar we zijn nog fijn met ons tweetjes en facetime en skype zijn gedurende die periode een zegen!
Het weer ziet er goed uit, maar we weten hoe slecht dat soms kan zijn. We kunnen (nog) wel tegen een stootje en we popelen om op weg te gaan!