De eerste honderd kilometers van het seizoen

Vandaag passeerden we de grens van de eerste honderd kilometers van 2018. We reden ongeveer dezelfde afstand als gisteren, dus (nu) twee keer ruim vijftig kilometer.
De zon scheen wat bleekjes vandaag, maar hij was er wel en het was heerlijk weer om te fietsen. De route ging door de weilanden en langs het Veluwemeer. Vooral vanochtend was het, met de opkomende zon door de nevel, een prachtige rit. Via Harderwijk ging het over de brug richting Elburg. Zowel in Harderwijk als in Elburg zie je geschiedenis van de Zuiderzeevisserij. Er liggen botters in de haven en ook de huizen en gebouwen zijn gebouwd in de stijl van

Door de weilanden: wat een ruimte hier nog!

De Vischpoort in Harderwijk

Bij de haven van Harderwijk met een botter op de achtergrond en natuurlijk een molen

Lunchen op de dijk langs het Veluwemeer

die tijd. Om te wonen lijken het ons ook aangename plaatsen, want er heerst echt nog een beetje de sfeer van vroeger met smalle straatjes en huizen met de woonkamers grenzend aan de stoep.
Er is, zo lijkt het fietsend door het landschap,  nog best veel ruimte in Nederland. Het is wel te hopen dat die ruimte ook blijft, want het is prachtig, vooral zo in het vroege voorjaar als alles uit gaat lopen en het zo lekker fris ruikt onderweg!

Jeugdsentiment bij mooi weer

We fietsten ruim vijftig kilometers vandaag. Het was een mooie, zonnige dag, maar uit de zon was het soms nog wel wat fris. Het was hier en daar warm genoeg om op een terrasje te zitten en dat voelt weer heel fijn en vertrouwd.
De route ging over de heide en door de bossen. Omdat we hier al veel vaker gefietst hebben, kwamen sommige plekken ons bekend voor, maar dat vinden we geen enkel probleem, want dat maakt het niet minder mooi. De lekkere harslucht van de dennenbomen was om van te genieten en sommige plekken waren ook bekend van lang, lang geleden (meer dan 65 jaar).  De familie Schaap (en, alleenstaande, tante Heintje) was verscheidene keren op vakantie in Hulshorst en bezocht dan de zandverstuiving, zoals op de foto te zien is. Hier was de herinnering aan mama, papa, tante en peuter Magda met emmer en schepje heel sterk, alsof het gisteren was! Ook zus Nel en vriendin Annie waren daar soms bij. Ook toen waren we trouwens al op de fiets, waardoor bij aankomst de snelbinders van papa's fiets in de billen stonden.
Er zijn weinig plekken op de wereld waar absoluut niks veranderde in zo'n lange tijd. Nou ja, behalve Magda, maar daar praten we niet over...

Lekker: lente

Althans: de meteorologische lente is in het land. De temperaturen zijn nog wat wisselend, maar de ergste kou is uit de lucht (hopen we).
Het is weer tijd om te fietsen: lekker even naar de Veluwe, waar we al zo vaak fietsten, maar die nooit verveelt!
Als voorbereiding op onze tocht (richting) Rome is het een mooi begin. We hebben weer zin in het fietsseizoen en hopen natuurlijk op een mooie zomer.