Beetje pech vandaag

En gisteren eigenlijk ook: alweer de voetbalwedstrijd niet kunnen zien. Dat was wel anders geweest als Spanje er nog bij was. Vanochtend was het in ieder geval een verrassing dat Nederland door is.
Vandaag hadden we een beetje een pechdag: veel klimwerk, niet heel steil, maar wel langdurig en dat stond niet in het boekje! In je hart word je dan en beetje kwaad op de samensteller ervan, want het leek op het plaatje lekker plat, maar de man heeft natuurlijk niet alles precies kunnen omschrijven, dus dat is onzin. Onderweg hadden we gesprekken met een Ierse en met een Zweeds echtpaar, allen te (zere) voet. De route voerde ons over de hoogvlakte, die de Tierra de Campos wordt genoemd. Alleen maar graan en dorre vlakten. Geen groen meer te zien dus. Buiten een enkele wandelaar of fietser urenlang bovendien ook geen mensen te zien. Onderweg de ruïne van een oud klooster met nog altijd wijn en brood voor de pelgrims in een nis!
Het ging steeds harder waaien en toen kwam ineens de regen met bakken uit de lucht. En koud dat het toen werd! Na een middagmaal in een refugio, waar ze hun best deden om Nederlands tegen ons te spreken (en wij ons best deden het te verstaan),  dachten we de laatste kilometers lekker rustig te kunnen afleggen, maar toen reed ik in een spijker en was de eerste lekke band in twaalf (!) jaar een feit. Ik was blij dat Bert wel eens een band geplakt had en nog blijer toen er een Duits echtpaar langskwam en spontaan hulp werd aangeboden. De band bleef redelijk hard tot ons logeeradres in Frómista, maar in Huizen zeggen ze weleens: een zondagssteek houdt geen week, dus we moeten het nog wel afwachten.
Je zou zeggen: het was een pechdag, maar we hadden het grote geluk dat het onweer pas kwam toen we in ons hotel zaten, want met onweer op de fiets op zo'n vlakte: dat is pas echt pech!