Veel wind

De zon scheen heel fel vanochtend, dus we gingen weer helemaal naar boven, op ongeveer 2250 m.

In de lift voelden we al dat het een winderige dag zou worden. We waren er niet echt op gekleed, want de wind voelde echt heel koud! Geen ski-ondergoed, geen sjaals en de wind gierde in onze helm. Er waaiden hele wolken sneeuw omhoog. Dat was een prachtig gezicht, maar dat was koud...oei oei! Onderweg naar beneden dronken we lekkere warme chocomel met slagroom.

We hebben het dus vandaag maar wat lager voortgezet, maar toen het rond 13.00 uur wat ging bewolken, werd het daar ook een beetje koud. Daar zaten we dus, als twee oudjes, te klagen in de lift: "heb jij ook zo'n koude rug?" "Ja, en mijn vingers zijn ook steenkoud". We zijn dus om een uur of twee maar terug naar ons appartement gegaan en daar konden we nog even van de zon op het balkon genieten. Die was toch nog even teruggekomen!

Onderweg nog wat mooie foto's gemaakt, o.a. van hele kleine kindjes, die les kregen. Ze hangen achterover op hun skies en doen alles net niet volgens de regels, maar ze hebben er wel plezier in en zijn niet bang!

En nog een mooie dag!

Wauw...tot nu toe treffen we het erg met het weer. Volgens de verwachting is het ook morgen nog mooi en komt er donderdag nieuwe sneeuw. Dit hebben we alvast te pakken!
We zijn vandaag even in Zwitserland geweest en dat ging prima, want de route was blauw (alhoewel wel wat stijler dan in Frankrijk), maar de rest was rood en, gezien mijn ervaring van gisteren, vond ik het niet zo'n goed idee. Jammer voor Bert, want die kan dat makkelijk, maar hij zegt dat hij het niet erg vindt. We zijn ook nog even de route gegaan waar ik gisteren de verkeerde afslag nam en ik snap echt niet hoe ik dat heb kunnen doen.
De meest logische weg was rechtdoor, maar gisteren ben ik linksaf gegaan. Dom, maar ik heb soms niet zo'n goed richtinggevoel.
Vandaag zijn we dicht bij elkaar gebleven. Soms heb ik even angst voor de snelheid, want er ligt een klein laagje sneeuw op een harde en gladde ondergrond. Bert gaat dan als een raket naar beneden, maar ik maak dan wat teveel bochten, in de hoop dat ik mijn snelheid iets kan remmen. Vanmiddag ging het beter en ontdekte ik dat ik een paar dingen van de skilessen vergeten was, zoals goed op de kant glijden als het stijl en ijzig wordt. Ik probeerde dat en toen ging het beter.
Onderweg nog een paar gekken gezien, die in hun blootje aan het skieën waren op minstens 2000 meter. Ze wilden kennelijk gezien worden.

Alweer een prachtige dag

We treffen het erg met het weer, want het is alweer een prachtige dag! Geen wolkje aan de lucht en heerlijk warm. Uiteraard is het in de liften kouder, maar we hebben geen sjaals nodig en ook geen warm ondergoed.

We transpireren behoorlijk, want het is soms hard werken als de zon fel op de sneeuw schijnt. Er ligt behoorlijk veel en aan het eind van de middag zijn het bijna allemaal "pukkelpistes". 

Zoals het andere jaren wel meer gebeurde, raakte ik Bert op zeker moment kwijt. Aangezien we toen net uit een hele lange lift waren gestapt, moest ik het hele eind naar beneden via een rode piste en dat is niet mijn gewoonte, want dat is voor gevorderde skieërs en die status zal ik nooit meer bereiken. Ineens was ik hem kwijt en moest ik verder in mijn eentje naar beneden. Stom van mij, want die route zijn we al zo vaak gegaan, maar ik nam gewoon de verkeerde afslag. Het ging me, los van het zweten, best wel aardig af, maar ik viel toch een keer en werd overeind geholpen door een passerende ski-leraar. Dat overeind komen is voor mij eigenlijk het lastigste, want die berg is zo schuin en zeker op een rode piste. Hij vertelde dat ik de rode pistes beter in de ochtend kan doen, want in de middag zijn ze veel moeilijker. Ik zweeg maar over het feit dat ik ze liever niet doe. Het vervolg, een blauwe (gemakkelijke) route deed zijn naam geen eer aan, want het was ploegen door hoge sneeuw, afgewisseld door naar beneden zeilen over ijzige stukken. Bert had ondertussen flink de angst te pakken dat me iets was overkomen, maar gelukkig is daar de mobiele telefoon en kon ik hem geruststellen dat ik heel beneden was en met de cabinelift naar Avoriaz zou terugkeren.

We blijven voortaan nog dichter bij elkaar, want dit is niet de bedoeling natuurlijk! Het moet leuk blijven. Onderweg toch nog wat foto's gemaakt, zie hieronder!

Beetje stijf geworden

In plaats van een zondagse wandeling, gleden we vandaag van de bergen. Dat ging niet helemaal soepel de eerste uren, maar gaandeweg ging het beter. We hadden allebei een klein beetje last van angst. Het was stralend weer en dan moet je eigenlijk alleen maar genieten, dus hebben we onszelf en elkaar toegesproken en gezegd dat we niet zo moeilijk moeten doen. Het heeft geholpen, maar nu zijn we stijf en krakerig, maar een warm bad doet wonderen. De Franse baden zijn zelfs voor ons te klein, dus ook daarvoor moet je vrij lenig zijn.

Het lijkt wel of we merken dat we vorig jaar niet zijn wezen skieën, òf zou het de leeftijd zijn?

We hopen dat we van dit stralende weer blijven houden, want het is hier zo prachtig!

O

Avoriaz

Om ca. half vier kwamen we aan in Avoriaz (ligt in een gebied, genaamd Portes du Soleil). Er ligt behoorlijk wat sneeuw en de lucht was wolkenloos. Een mooie aankomst na een ietwat bewolkte dag, waarop we langs het meer van Genève reden. Helaas was de zon daar halverwege de middag nog niet doorgekomen, zoals op de foto's te zien is. Jammer, want het uitzicht is daar altijd grandioos, maar nu dus wat wazig.

Ons appartement is op de zesde verdieping, best mooi en ruim, maar het balkon ligt alleen in de ochtend in de zon. Dat betekent dat we na het skieën verplicht zijn een terrasje in het dorp te pakken om nog van de zon te kunnen genieten (als die er tenminste is, maar het vooruitzich is goed).

We hebben halfpension geboekt en moeten voor het diner en het ontbijt naar het dorp, maar dat is niet zo moeilijk, want dat gaat via roltrappen. Geen geklim dus!

Bert moest gelijk aan de kaasfondue, maar gelukkig mochten we ook iets anders kiezen, want de lucht alleen al maakt hem misselijk.
Het was een flinke steak, zoals op de foto te zien is.

Nu lekker slapen!

Vakantietijd

Vandaag zijn we vertrokken voor een skivakantie van een week, met als bestemming Avoriaz in Frankrijk. We zijn daar al een aantal keren geweest en dat is een mooi en autovrij dorp. We zullen zien of onze oude lijven het nog een beetje redden van de bergen af. De zwaartekracht doet het meeste werk, maar het is best spannend en we hopen dat we genieten van de omgeving en de sneeuw.

Omdat het duizend kilometer rijden is, overnachten we in Ettlingen, waar we rond half vier vanmiddag zijn aangekomen.
Onderweg hebben we genoten van "oude" muziek, zoals van Creedence Clearwater Revival, de Bellamy- brothers, Elton John, Dire Straits en zelfs Good old Fank Sinatra.
Het deed ons denken aan de mooie vakanties met de kinderen(meestal ook met bestemming Frankijk), waarin we allemaal om het hardst met de muziek meezongen. Wat was dat een prachige tijd!

Het leek net of het weer "toen" was. We hebben maar niet in de spiegels gekeken, want dan was het meteen duidelijk dat we jàren verder zijn.
Door een onverwachte beweging van Bert werd ons plotseling door de auto gevraagd: "Wat zegt u?".
Hij bleek de spraakinstelling te hebben geactiveerd. Ik had trouwens geen idee dat we dat in de auto hadden. Dat was erg grappig. We wisten echt niet meteen wat er gebeurde.
Ook dat was er vroeger niet. Wel leuk, maar voorlopig hebben we dat niet nodig, denken we :-)