Bijna herfst

Voor wat betreft het weer was het een heel mooie, zonnige en vooral warme zomer. Na de verdrietige gebeurtenis van mei, besloten we om onze reis naar Rome niet te hervatten. Het werd alleen maar warmer en dat zou nog veel erger worden als we midden in de zomer naar het zuiden zouden vertrekken.
Uiteraard hebben we nog heel wat fietskilometers afgelegd. Het zal al gauw veertien- tot vijftienhonderd kilometer zijn geweest. We hebben alleen in Nederland gefietst. We hebben ook een prachtig fietslandje. Hier een paar dagen en daar een paar dagen. In vrijwel alle provincies waren we.

Hieronder een paar foto's als herinnering. Dat is een mooie bijkomstigheid: je herinneringen nemen geen ruimte in de kast in beslag!

Zorgen

Vandaag gaan we terug naar huis vanwege een droevige reden: de situatie rond de schoonvader van Reinier is nog verder verslechterd. We willen in de buurt zijn nu onze kinderen verdriet hebben en het, naar alle waarschijnlijk, niet zal verbeteren of zelfs zullen leiden naar het overlijden van die grote, sterke man. Je denkt er niet vaak bij na, maar elke dag kan de laatste zijn, of de laatste gezonde dag zijn. Hij ging, samen met zijn vrouw, afgelopen zondag gezellig fietsen. Niks aan de hand. Vlak voor het slapen gaan kreeg hij een ernstige hersenbloeding, die niet meer is gestopt.
Onvoorstelbaar en moeilijk te verteren is het allemaal. Net opa geworden, een week later zijn moeder van 93 verloren. Voor de hele familie van Wendy en voor Wendy en Reinier zelf groot verdriet. Wèg roze wolk wegens de geboorte van Sven!
Stil zijn en hier en daar wat helpen is wat we nu gaan doen.

Vandaag

Het weer wordt steeds zomerser. We smeren en we smeren en bedekken ons hoofd en gezicht, want we zijn nog zo wit!
De dag begon met een verdrietig telefoontje, want Wendy meldde dat haar vader naar het ziekenhuis gebracht was met een vrij ernstige hersenbloeding. Wat een schrik!
We wilden eigenlijk meteen rechtsomkeerd maken, maar later op de dag vertelden ze ons dat we thuis ook niks kunnen doen. Het is nog even afwachten hoe het gaat allemaal en zoiets is twee dagen kritiek te noemen.
Ze hebben baby Sven mee naar Delft genomen. Misschien is dat wel even goed om de zinnen te verzetten. We vinden het zo ontzettend triest: net een paar maanden opa en bijna 65, dat is wreed.
We hopen dat er wat lichtpunten komen en dat de situatie stabiliseert. Zo niet, dan gaan we toch terug, want dan willen we in de buurt zijn, ook al kunnen we niet zoveel doen.

De route was geweldig, door de bossen van natuurpark de Maasduinen en langs Venlo, alwaar we even de weg kwijtraakten (letterlijk gelukkig).
Al met al hebben bij elkaar nu 225 kilometer gefietst. We verblijven in Roermond, een drukke stad in vergelijking met het rustige Gennep.

Lekker warm vandaag

Tijdens het rumoerige diner in het centrum van Veenendaal, waar bevrijdingsdag heel luidruchtig gevierd werd, kwamen we tot de conclusie (onderwerp heeft niks met bevrijding te maken) dat onze coördinatie toch wel langzaam aan het afnemen is. Als je omkijkt, ga je op deze leeftijd vaak wat slingerend verder, mede doordat je voeten vastzitten in de pedalen. Dat laatste is een geweldige hulp bij het fietsen, maar je moet er wel aan wennen. Vóór je omkijkt is het wijzer om eerst even een voet los te klikken, dat draait wat makkelijker. Je ziet wel eens mensen met zo'n enorme achteruitkijkspiegel, maar dat vinden we geen gezicht en misschien iets voor later.
Om mijn woorden kracht bij te zetten, zwaaide ik met mijn arm en maaide ik mijn lekkere witte wijntje om. Bert vond het een bewijs dat het bij mij slechter gesteld was, maar gelukkig kreeg ik toch een nieuw glaasje wijn.
Vandaag hebben we 75 kilometer gereden, door de Betuwe met fruit- en bomenteelt. Over de dijken rijden is altijd prachtig. Een gevaar zijn de grote groepen wielrenners, die vaak met drie naast elkaar rijden en geen van allen een bel hebben. Ze rijden met een rotvaart en schreeuwen pas als ze heel dichtbij zijn. Je schrikt je vaak rot en wat krijg je dan? Je maakt meteen een slinger. Het is gelukkig goed afgelopen en we hopen dat het na het weekend wat rustiger wordt op de paden.
Vlakbij Nijmegen kwamen we een heel enthousiast fietsechtpaar tegen, dat meteen hele verhalen vertelde over waar ze allemaal gefietst hadden. Zij gaan er ook nog bij kamperen, dus dat zijn de èchten!
De man vertelde elke dag lekker voor zijn tentje te gaan zitten met een biertje! Alsof wij dat niet doen, al is het niet voor een tentje. Het rottige is dat je dan de rest van de route alsmaar dat lekkere koude biertje met schuimkraag in je hoofd hebt. We moesten nog een kilometer of dertig en het was best warm. We hebben het gered en slapen vannacht in Gennep en het biertje smaakte geweldig.

Bevrijdingsdag

Gisteren werden alle oorlogsdoden herdacht. Dat is altijd een aangrijpende avond en gelukkig werden de twee minuten stilte niet verstoord door onruststokers. Er werd wel een poging gedaan, maar de politie greep in, zodat het ordelijk en respectvol verliep. 

Vandaag genoten we van onze vrijheid met in gedachten dat dat niet vanzelfsprekend is.
Het weer was geweldig en hoe mooi is de meimaand, zeker nu overal vrolijke vlaggen waaien. Elk jaar zeggen we: dat moeten we eigenlijk ook weer eens doen, maar de onze blijft maar op de zolder liggen. We hebben dat niet zo in ons blijkbaar. Onderweg zagen we springende koeien, die net in de wei werden gelaten. Geweldig om te zien al die rennende en springende beesten.
De natuur laat alle kleuren zien aan de bomen, de struiken en de weg- en waterkant.
Heerlijk dat we vrijwel alleen via fietspaden gaan, waardoor we nauwelijks auto's zien en alle geuren ongehinderd je neusgaten binnen komen!
De boeren zijn de weilanden al aan het maaien en ook dat ruikt geweldig. Er zijn wel eens mensen, die vragen waarom we zo graag fietsen...nou: daarom.
De eerste "bergen" hebben we genomen, te beginnen met de hei bij Tafelberg en de Soesterduinen. Als je dat op de gsm bekijkt, gaat het nog behoorlijk op en neer.
Bij Lage Vuursche dronken we koffie met appelgebak. We hopen dat we het er weer afgefietst hebben tot Veenendaal.

Bijna zover!

De laatste inkopen zijn gedaan, waaronder (veel te dure) fietsbroeken en wonderlijke, opvouwbare petjes tegen te veel zon en nu maar kijken wat we verder nog meenemen (zo min mogelijk) voor twee maanden fietsen! Het doel is Rome, maar of we er komen?
Een pijnpuntje is voor zo lange tijd afscheid nemen van kinderen en kleinkinderen en andere familieleden, maar we zijn nog fijn met ons tweetjes en facetime en skype zijn gedurende die periode een zegen!
Het weer ziet er goed uit, maar we weten hoe slecht dat soms kan zijn. We kunnen (nog) wel tegen een stootje en we popelen om op weg te gaan!

De eerste honderd kilometers van het seizoen

Vandaag passeerden we de grens van de eerste honderd kilometers van 2018. We reden ongeveer dezelfde afstand als gisteren, dus (nu) twee keer ruim vijftig kilometer.
De zon scheen wat bleekjes vandaag, maar hij was er wel en het was heerlijk weer om te fietsen. De route ging door de weilanden en langs het Veluwemeer. Vooral vanochtend was het, met de opkomende zon door de nevel, een prachtige rit. Via Harderwijk ging het over de brug richting Elburg. Zowel in Harderwijk als in Elburg zie je geschiedenis van de Zuiderzeevisserij. Er liggen botters in de haven en ook de huizen en gebouwen zijn gebouwd in de stijl van

Door de weilanden: wat een ruimte hier nog!

De Vischpoort in Harderwijk

Bij de haven van Harderwijk met een botter op de achtergrond en natuurlijk een molen

Lunchen op de dijk langs het Veluwemeer

die tijd. Om te wonen lijken het ons ook aangename plaatsen, want er heerst echt nog een beetje de sfeer van vroeger met smalle straatjes en huizen met de woonkamers grenzend aan de stoep.
Er is, zo lijkt het fietsend door het landschap,  nog best veel ruimte in Nederland. Het is wel te hopen dat die ruimte ook blijft, want het is prachtig, vooral zo in het vroege voorjaar als alles uit gaat lopen en het zo lekker fris ruikt onderweg!

Jeugdsentiment bij mooi weer

We fietsten ruim vijftig kilometers vandaag. Het was een mooie, zonnige dag, maar uit de zon was het soms nog wel wat fris. Het was hier en daar warm genoeg om op een terrasje te zitten en dat voelt weer heel fijn en vertrouwd.
De route ging over de heide en door de bossen. Omdat we hier al veel vaker gefietst hebben, kwamen sommige plekken ons bekend voor, maar dat vinden we geen enkel probleem, want dat maakt het niet minder mooi. De lekkere harslucht van de dennenbomen was om van te genieten en sommige plekken waren ook bekend van lang, lang geleden (meer dan 65 jaar).  De familie Schaap (en, alleenstaande, tante Heintje) was verscheidene keren op vakantie in Hulshorst en bezocht dan de zandverstuiving, zoals op de foto te zien is. Hier was de herinnering aan mama, papa, tante en peuter Magda met emmer en schepje heel sterk, alsof het gisteren was! Ook zus Nel en vriendin Annie waren daar soms bij. Ook toen waren we trouwens al op de fiets, waardoor bij aankomst de snelbinders van papa's fiets in de billen stonden.
Er zijn weinig plekken op de wereld waar absoluut niks veranderde in zo'n lange tijd. Nou ja, behalve Magda, maar daar praten we niet over...

Lekker: lente

Althans: de meteorologische lente is in het land. De temperaturen zijn nog wat wisselend, maar de ergste kou is uit de lucht (hopen we).
Het is weer tijd om te fietsen: lekker even naar de Veluwe, waar we al zo vaak fietsten, maar die nooit verveelt!
Als voorbereiding op onze tocht (richting) Rome is het een mooi begin. We hebben weer zin in het fietsseizoen en hopen natuurlijk op een mooie zomer.

Ettlingen

Na een voorspoedige reis zijn we weer in Ettlingen aangekomen. Het is altijd wat vreemd om weer in de "gewone" wereld (zonder sneeuw) aan te komen. Dit keer duurde het langer, want er lag nog behoorlijk lang sneeuw langs de weg. Onwillekeurig denk je iedere keer: was dit de laatste keer dat we in de besneeuwde bergen waren? Misschien wel en misschien niet. Het skieën geeft ons nog steeds plezier, dus wat dat betreft zou het jammer zijn. Natuurlijk kan je ook op een andere manier van de bergen genieten.
Het gaat nu binnenkort voorjaar worden en dan kunnen we gaan oefenen voor onze fietstocht van deze zomer. Wie weet waar we komen. Het zonnetje voelt in ieder geval al heerlijk en fietsen is net zo fijn als skieën in de zon.
Morgen nog het laatste stukje naar huis, dus dit is het laatste stukje over deze vakantie. Onderstaand nog een paar foto's vanuit de auto.

Dag bergen...

Een raar lichtverschijnsel boven het meer van Genève

Zo zijn de bergen ook heel mooi

De laatste ski-dag

En: het was weer prachtig weer. Wèl heel koud, maar de zon scheen de hele dag. Wat hebben we geboft deze week. We waren al vroeg op weg, al voor half tien. Omdat het zo koud was, hebben we eerst wat "lagere" routes genomen. We dronken koffie in een berghut met uitzicht op de Mont-Blanc. We waren daar al eerder deze week, maar toen waren er steeds wolken om de top, maar nu was hij/zij (is een berg manlijk of vrouwelijk?) goed zichtbaar, maar niet heel dichtbij. Op de foto is het de achterste berg, die te zien is.
We hebben ook nog een paar hogere routes genomen, maar het was best hard werken, want er ligt nu zo ontzettend veel sneeuw! Het was wel wat veiliger, want de sneeuw was een beetje plakkerig en niet zoals eerder deze week heel poederig, waardoor het snel naar beneden stuift en schuift.
We hadden wel erg pijnlijke vingers omdat het zo koud was.
Het was een mooie ski-dag en we zijn blij dat we de hele week geen ongelukken hebben gehad.
Halverwege de middag waren we terug in het appartement en daar leek het alsof we in de wolken woonden, zie de foto's.
Morgen gaan we op weg naar Ettlingen, waar we vorige week ook een stop gehouden hebben. Dat ligt namelijk precies op de helft van de reis (totaal iets meer dan duizend kilometers)

 

Onderweg, vroeg in de ochtend

de wazige puntjes aan de horizon, precies in het midden horen bij de Mont-Blanc

Op het balkon in de wolken

De bomen waren vandaag zo mooi met al die sneeuw

Niet skieën vandaag

Halverwege de nacht hoorden we al het schieten in de bergen. Het leek wel oorlog, want het was soms ook dichtbij. Dat betekent dat er veel sneeuw valt of gevallen is. Ze willen daarmee voorkomen dat er lawines komen. Ook betekent dat geen uitzicht en het sneeuwen is tot nu toe (13.15 u) niet gestopt. We hebben vanochtend even wat boodschapjes gedaan en ontdekten dat het vrijwel onmogelijk is om te wandelen, behalve misschien het kleine stukje naar het dorp, wat we zodadelijk nog even gaan proberen.
Er is hier erg veel hoogteverschil en met al die sneeuw is het helemaal geen doen. Bij iedere stap zak je weg tot aan je kuiten en de lucht is zo ijl dat je heel snel vermoeid raakt.
We ontdekten dat we vergeten waren te kijken op welke plek we de auto gezet hadden in één van de twee enorme parkeergarages. Daar aangekomen, hebben we zeker een half uur rondgelopen voor we de auto ontdekten. Het was er in ieder geval droog en het was binnen. Dat scheelt weer zoeken als we zaterdag weggaan. Dom natuurlijk, maar ja.....nu hebben we onze ochtendgymnastiek meteen gehad.
We bleken ongeveer 4,5 km. gelopen (geploeterd) te hebben.
Ik lees en brei en Bert kaart, want wat moet je anders? Straks nog even kijken of we ergens koffie kunnen drinken en dan maar hopen dat we morgen nog wat kunnen skieën, want de weersverwachting geeft droog weer aan, maar wel -11 gr. We zien wel. In ieder geval weten we nu de plek van de auto, dat scheelt met wegrijden, al zijn we daar verder nog niet echt mee bezig.

Veel wind

De zon scheen heel fel vanochtend, dus we gingen weer helemaal naar boven, op ongeveer 2250 m.

In de lift voelden we al dat het een winderige dag zou worden. We waren er niet echt op gekleed, want de wind voelde echt heel koud! Geen ski-ondergoed, geen sjaals en de wind gierde in onze helm. Er waaiden hele wolken sneeuw omhoog. Dat was een prachtig gezicht, maar dat was koud...oei oei! Onderweg naar beneden dronken we lekkere warme chocomel met slagroom.

We hebben het dus vandaag maar wat lager voortgezet, maar toen het rond 13.00 uur wat ging bewolken, werd het daar ook een beetje koud. Daar zaten we dus, als twee oudjes, te klagen in de lift: "heb jij ook zo'n koude rug?" "Ja, en mijn vingers zijn ook steenkoud". We zijn dus om een uur of twee maar terug naar ons appartement gegaan en daar konden we nog even van de zon op het balkon genieten. Die was toch nog even teruggekomen!

Onderweg nog wat mooie foto's gemaakt, o.a. van hele kleine kindjes, die les kregen. Ze hangen achterover op hun skies en doen alles net niet volgens de regels, maar ze hebben er wel plezier in en zijn niet bang!