Fraser Island

Vanochtend in alle vroegte (kwart voor zes) vertrokken voor een excursie naar Fraser Island.
We hoefden maar tien minuten te rijden, maar hebben meer dan het dubbele nodig gehad. Navigatie ontbreekt in onze huurauto en dat is lastig. Misschien is er een foutje gemaakt, want we zijn wel van het gemak als het gaat om de weg te vinden. We hadden een kaartje en uitleg van onze gastvrouw, maar het stikt hier van de roundabouts en de eerste, die we moesten nemen, stond buiten het gebied van het kaartje. We reden dan ook meteen verkeerd, zodat we zenuwachtig en iets te laat aankwamen bij het pickup-point. De gids wilde net wegrijden, maar Bert zag hem op tijd en zodoende konden we gelukkig toch van deze mooie dag genieten.
Bijzonder was het: eerst met een gezelschap van een stuk of twintig mensen in een busje door het ruige Australische landschap. We zagen meteen een heleboel kangoeroes. Het landschap is zoals je dat in cowboyfilms ziet: ruig, vrijwel onbewoond en oorspronkelijk, behalve de aangeplante pijnboombossen. Die worden om de twee jaar gekapt en weer aangeplant met jonge boompjes.
Het laatste stuk naar de ferry werden we vervoerd met een enorme 4Wdrive. Een monsterachtig ding, waarin je je gordel hard nodig had, wilde je niet van je stoel vallen of je hoofd stoten. Nadat de ferry ons met dat ding overzette naar het prachtige eiland, ging de tocht over het strand, waar heel veel auto's rijden (het is een erkende highway) en het hotsen en botsen bereikte nog een graadje meer!
Het strand is spierwit, de zee helder groen/blauw en indrukwekkend. In het midden van het eiland (oorspronkelijk bewoond door Aboriginals) ligt een groot regenwoud. Het enige ter wereld, dat ontstaan is op een eiland. We maakten een onvergetelijke wandeling door het regenwoud (de gids vertelde gelukkig later pas van de enge beesten, die je daar tegen kunt komen, wij zagen alleen mooie vogels en lizards) en daarna kwamen we aan bij Mackenzie-Lake. Daar ligt zulk fijn en spierwit zand, dat onder het zwemmen je sieraden gepoetst worden, volgens de gids. We hebben het niet geprobeerd, want we hadden niet zoveel zin en het meer was trouwens niet ongevaarlijk door diepte
en stroming.
De terugweg was net zo spannend als de heenweg, maar gelukkig bereikten we in goede gezondheid de ferry en konden we weer genieten van het mooie Australische landschap.
Foto's hebben we niet kunnen maken, want ik vergat mijn telefoon en die van Bert was leeg.
Fotografen zijn we nooit geweest, maar het was in dit geval wel extra jammer, want het was zo mooi daar. Er liep een Duits echtpaar met een prachtige camera en we hebben mailadressen uitgewisseld, zodat zij een aantal foto's aan ons op kunnen sturen. Fijn dat we dat zo konden regelen!
Foto's volgen dus nog (misschien).