Anklam

Alweer een stukje verder. We zijn nu in Anklam en de tocht was weer heftig, hoor! De paden worden eerder slechter dan beter en ook de wegen zijn erg slecht met kuilen, gaten en ribbels. Het lijkt wel of er in de DDR-tijd niks aan onderhoud is gedaan. De fietspaden zijn soms van betonplaten, die zo erg afgesleten zijn dat het ijzervlechtwerk er doorheen steekt.
In een poging om die gevaarlijke ijzeren punten te ontwijken,  kwam ik met mijn voorwiel in een richel terecht, die ontstaan was doordat de platen in de lengte twee aan twee gelegd zijn en in al die jaren een stuk van elkaar en schots en scheef liggen.
Met een vreselijke schreeuw (beetje overdreven misschien, maar dat was de angst) stortte ik van het fietspad een stukje naar beneden en recht in de brandnetels. Mijn fiets viel boven op me en Bert moest me letterlijk onder mijn fiets vandaan halen. Ik merk, ook wel eens met skieën, dat we beiden nog wel tegen een stootje kunnen, maar zo'n brandende rechterkant van je lijf blijf je echt wel even voelen.
Gelukkig liep het dus goed af, maar dit was wel de limit. Eigenlijk is het een geluk dat het niet eerder gebeurde en erger afliep! We gaan nog een paar dagen door en dan naar Berlijn, waar we een aantal dagen willen blijven en dan kunnen we daar met een rechtstreekse verbinding terug met de trein naar Amersfoort.
De route blijft meer dan prachtig, dus het is wel erg jammer. De temperatuur blijft ver boven de twintig graden en de wind is lekker koel. Hier en daar toch wat rood verbrand vel, ondanks het smeren, maar dan maar weer een tshirt met mouwtjes aan, dat scheelt.
We gaan nog genieten van de laatste periode en doen voorzichtig op de stukken die we nog gaan fietsen.
Op de foto's: fris windje op de pier in Lubmin, aan het begin van de pier was ons hotel. Vandaag maakten we een foto van het postkantoor van Wolgast, ook weer met die grappige baksteen-architectuur

.