We transpireren behoorlijk, want het is soms hard werken als de zon fel op de sneeuw schijnt. Er ligt behoorlijk veel en aan het eind van de middag zijn het bijna allemaal "pukkelpistes".
Zoals het andere jaren wel meer gebeurde, raakte ik Bert op zeker moment kwijt. Aangezien we toen net uit een hele lange lift waren gestapt, moest ik het hele eind naar beneden via een rode piste en dat is niet mijn gewoonte, want dat is voor gevorderde skieërs en die status zal ik nooit meer bereiken. Ineens was ik hem kwijt en moest ik verder in mijn eentje naar beneden. Stom van mij, want die route zijn we al zo vaak gegaan, maar ik nam gewoon de verkeerde afslag. Het ging me, los van het zweten, best wel aardig af, maar ik viel toch een keer en werd overeind geholpen door een passerende ski-leraar. Dat overeind komen is voor mij eigenlijk het lastigste, want die berg is zo schuin en zeker op een rode piste. Hij vertelde dat ik de rode pistes beter in de ochtend kan doen, want in de middag zijn ze veel moeilijker. Ik zweeg maar over het feit dat ik ze liever niet doe. Het vervolg, een blauwe (gemakkelijke) route deed zijn naam geen eer aan, want het was ploegen door hoge sneeuw, afgewisseld door naar beneden zeilen over ijzige stukken. Bert had ondertussen flink de angst te pakken dat me iets was overkomen, maar gelukkig is daar de mobiele telefoon en kon ik hem geruststellen dat ik heel beneden was en met de cabinelift naar Avoriaz zou terugkeren.
We blijven voortaan nog dichter bij elkaar, want dit is niet de bedoeling natuurlijk! Het moet leuk blijven. Onderweg toch nog wat foto's gemaakt, zie hieronder!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.